A water bearer in India had two large pots, each hung on each end of a pole which he carried across his neck. One of the pots had a crack in it, and while the other pot was perfect and always delivered a full portion of water at the end of the long walk from the stream to the master’s house, the cracked pot arrived only half full.
For a full two years, this went on daily, with the bearer delivering only one and a half pots full of water in his master’s house. Of course, the perfect pot was proud of its accomplishments, perfect to the end for which it was made. But the poor cracked pot was ashamed of its own imperfection and miserable that it was able to accomplish only half of what it had been made to do.
After two years of what it perceived to be a bitter failure, it spoke to the water bearer one day by the stream. “I am ashamed of myself, and I want to apologize to you”. The bearer asked, “Why? What are you ashamed of?” The Pot replied, “For these past two years I am able to deliver only half of my load because this crack in my side causes water to leak out all the way back to your master’s house. Because of my flaws, you don’t get full value for your efforts”.
The water bearer felt sorry for the old cracked pot, and in his compassion, he said, “As we return to the master’s house, I want you to notice the beautiful flowers along the path.” As they went up the hill, the old cracked pot took notice of the sun warming the beautiful wild flowers on the side of the path, and this cheered it somewhat. But at the end of the trail, it still felt bad because it had leaked out half its load, and so again it apologized to the bearer for its failure.
The bearer said to the pot, “Did you notice that there were flowers only on your side of your path, but not on the other pot’s side? That’s because I have always known about your flaw, and I took advantage of it. I planted flower seeds on your side of the path, and every day while we walk back from the stream, you’ve watered them. For two years I have been able to pick these beautiful flowers to decorate my master’s table. Without you being just the way you are, he would not have this beauty to grace his house.”
Moral: Each of us has our own unique flaws. We’re all cracked pots. In this world, nothing goes to waste. You may think like the cracked pot that you are inefficient or useless in certain areas of your life, but somehow these flaws can turn out to be a blessing in disguise.”
Read the dialogue on page 64
Hometask: ex.9/a,b,page 65
1 There’s no point in trying to do this. — Joel
2 There’s nothing wrong with you. — Pete
3 Well it’s up to you Joel. — Pete
4 Anything else you want to know? — Pete
5 Your thing are all over the place — Pete
6 Always? if you say so … — Pete
A: Can I have two kilos of apples, please?
B: Sure. There you are. Anything else?
2 A: This CD is the best in the history of the world.
B: Well, if you say so — but I didn’t think it was very special.
3 A: Where do you want to go tonight?
B: There’s no point in I don’t mind where we go.
4 A: Oh no! It’s starting to rain — and we haven’t got an umbrella!
B: Well, it’s up to you complaining. We just have to walk — and get wet!
5 A: What’s the matter Mum?
B: It’s the living room, Sarah. You’ve left things all over the place․ Please put your things away!
6 A: You listen to music very loud, don’t you?
B: So what? There’s nothing wrong with that.
A: Yes there is — you could damage your ears.РУБРИКА:
1. Watch the video at the top of the page.
2. Read the story «Fulfill Your Obligations» just below it.3. Do the exercises at the bottom of the page
Lesson 1
Tuvalu-a disaster waiting to happen/page 58/to read and translateHometask:ex. 8/c,page 58,ex.9/a,page 59
c. Read the text again and match the words or phrases with their definitions.
1 threaten — e likely to cause harm or damage to someone or something
2 uninhabitable — g cannot be lived in
3 rising — b getting bigger or getting higher
4 rough — a not smooth; violent
5 refuse — c make smaller, make lower
6 source — h the place something comes from or starts at
7 tiny — f very small
8 reduce — d say that you will not do or accept something
a. Read the following statements. Next to each statement, make a note of how much you agree or disagree (0 = I don’t agree at all. 5 = I agree 100%).]
Once upon a time in a village, there was an old man named Jerry. He hadn’t seen his son for few years and wanted to meet his son who lived in a city. He started his journey and came to a city where his son used to work and stay. He went to the place from where he used to get letters long back. When he knocked the door he was excited and smiled with joy to meet his son. Unfortunately, someone else opened the door. Jerry asked, “I suppose Thomas should be staying in this place.” The person said, “No! He had left the place and shifted to a different location.” Jerry was disappointed and just thinking how to meet his son.
Մի անգամ գյուղում մի ծերունի կար Ջերի անունով։ Նա մի քանի տարի չէր տեսել որդուն և ցանկանում էր հանդիպել իր որդուն, ով ապրում էր քաղաքում: Նա սկսեց իր ճամփորդությունը և եկավ մի քաղաք, որտեղ իր որդին աշխատում էր և մնում։ Նա գնաց այն տեղը, որտեղից վաղուց նամակներ էր ստանում։ Երբ դուռը թակեց, հուզվեց և ուրախությունից ժպտաց՝ հանդիպելով որդուն։ Ցավոք, դուռը բացեց մեկ ուրիշը։ Ջերին հարցրեց. «Կարծում եմ, որ Թոմասը պետք է մնա այս վայրում»: Մարդն ասաց. «Ո՛չ։ Նա լքել էր տեղն ու տեղափոխվել այլ վայր»։ Ջերին հիասթափված էր և միայն մտածում էր, թե ինչպես հանդիպի իր որդուն:
He started to walk in the street and the neighbors asked Jerry, “Are you looking for Thomas?” Jerry responded by nodding his head. The neighbors gave the present address and office address of Thomas to the Jerry. Jerry thanked them and started towards the path which will lead to his son. Jerry went to the office and asked at the reception counter, “Could you please tell me the location of Thomas, in this office?” The receptionist asked, “May I know how you are related to him?” Jerry responded politely by saying, “I’m his father.” The receptionist said, Jerry to wait for a moment and rang up to Thomas and conveyed the same. Thomas was shocked and told the receptionist to send his father to the cabin immediately.
Նա սկսեց քայլել փողոցով, և հարևանները հարցրին Ջերիին. «Դու փնտրում ես Թոմասին»: Ջերին պատասխանեց՝ գլուխը շարժելով։ Հարևանները Ջերիին տվեցին Թոմասի ներկայիս հասցեն և գրասենյակի հասցեն։ Ջերին շնորհակալություն հայտնեց նրանց և սկսեց դեպի այն ճանապարհը, որը տանելու է իր որդուն։ Ջերին գնաց գրասենյակ և ընդունարանի մոտ հարցրեց. «Կարո՞ղ եք ինձ ասել, թե որտեղ է Թոմասը այս գրասենյակում»: Ընդունարանի աշխատակիցը հարցրեց. Ջերին քաղաքավարիորեն պատասխանեց՝ ասելով. «Ես նրա հայրն եմ»: Ընդունարանի աշխատակցուհին ասաց. Ջերրին մի պահ սպասի և զանգահարեց Թոմասին և նույնը փոխանցեց։ Թոմասը ցնցված էր և ընդունարանի աշխատակցին ասաց, որ հորն անմիջապես տնակ ուղարկի:
Jerry entered the cabin and when he saw Thomas, his eyes were filled with tears. Thomas was happy to see his father. They had a simple conversation for a while and then Jerry asked Thomas, “Son! Mom wants to see you. Can you Come home with me?”
Ջերին մտավ խցիկ և երբ տեսավ Թոմասին, նրա աչքերը լցվեցին։ Թոմասը ուրախացավ հորը տեսնելով։ Նրանք որոշ ժամանակ պարզ զրույց ունեցան, իսկ հետո Ջերին հարցրեց Թոմասին. Մայրիկը ցանկանում է տեսնել քեզ: Կարո՞ղ ես ինձ հետ տուն գալ»:
Thomas responded, “No father. I can’t come. I am very busy working for my success and it’s hard to manage a leave to visit as my hands are full with loads of stressful work .” Jerry gave a simple smile and said, “Okay! You may do your work. I’ll be going back to our village today evening.” Thomas asked, “You can stay for few days with me. Please.” Jerry responded after a moment of silence, “Son. You are busy with your tasks. I don’t want to make you uncomfortable or become a burden for you.” Continued, “I hope if ever had a chance to meet you again, I would be happy.” He left the place.
Թոմասը պատասխանեց. «Ոչ հայր: Ես չեմ կարող գալ. Ես շատ զբաղված եմ աշխատելով իմ հաջողության համար, և դժվար է կառավարել արձակուրդը, քանի որ իմ ձեռքերը լի են սթրեսային աշխատանքով»: Ջերին պարզ ժպտաց և ասաց. «Լավ: Դուք կարող եք անել ձեր աշխատանքը: Այսօր երեկոյան ես կվերադառնամ մեր գյուղ»: Թոմասը հարցրեց. «Դու կարող ես մի քանի օր մնալ ինձ հետ: Խնդրում եմ»։ Ջերին մի պահ լռությունից հետո պատասխանեց. «Տղաս. Դուք զբաղված եք ձեր գործերով։ Ես չեմ ուզում ձեզ անհարմարություն պատճառել կամ բեռ դառնալ ձեզ համար»: Շարունակելով. «Հուսով եմ, որ եթե երբևէ հնարավորություն ունենայի նորից հանդիպել ձեզ, ես երջանիկ կլինեի»: Նա հեռացավ տեղից։
After a few weeks, Thomas wondered why his father came alone after a long time, he felt bad for treating his father in a weird manner. He felt guilty for it and took a leave in office for few days and went to his village to meet his father. When he went to the place where he was born and grew up, he saw that his parents were not there. He was shocked and asked the neighbors, “What happened here? My parents have to be there. Where are they now?” The neighbors gave the address of the place where his parents are staying.
Մի քանի շաբաթ անց Թոմասը զարմացավ, թե ինչու է իր հայրը երկար ժամանակ մենակ եկել, նա վատ էր զգում իր հոր հետ տարօրինակ վերաբերմունքի համար: Նա իրեն մեղավոր է զգում դրա համար և մի քանի օրով արձակուրդ է վերցրել և գնացել գյուղ՝ հորը հանդիպելու։ Երբ նա գնաց այն վայրը, որտեղ ծնվել ու մեծացել է, տեսել է, որ ծնողներն այնտեղ չեն։ Նա ցնցված հարցրեց հարևաններին. «Ի՞նչ է պատահել այստեղ: Իմ ծնողները պետք է այնտեղ լինեն: Որտեղ են նրանք հիմա?" Հարևանները տվել են այն վայրի հասցեն, որտեղ բնակվում են նրա ծնողները։
Thomas rushed to the place and noticed that the place was like a graveyard. Thomas eyes were filled with tears and started to walk slowly towards the place. His father Jerry noticed Thomas in a far distance and waved his hand to draw his attention. Thomas saw his father and started to run and hugged him.
Թոմասը շտապեց տեղն ու նկատեց, որ այդ վայրը գերեզմանոցի է նման։ Թոմասի աչքերը լցվեցին արցունքներով և սկսեցին դանդաղ քայլել դեպի այդ վայրը։ Նրա հայրը՝ Ջերին նկատեց Թոմասին հեռու հեռավորության վրա և թափահարեց ձեռքը՝ նրա ուշադրությունը հրավիրելու համար։ Թոմասը տեսավ հորը և սկսեց վազել և գրկեց նրան։
Jerry asked, “How are you?” and continued, “What a surprise to see you here. I didn’t expect that you would be coming to this place.” Thomas felt ashamed and kept his head down. Jerry said, “Why are you feeling bad. Has anything wrong happened?” Thomas responded, “No father” continued, “It’s just I never knew that I would be seeing you in this position in our village.”
Ջերին հարցրեց. «Ինչպե՞ս ես»: և շարունակեց. «Ինչպիսի՜ անակնկալ է քեզ այստեղ տեսնելը: Ես չէի սպասում, որ դուք կգաք այս վայր»: Թոմասը ամաչեց և գլուխը ցած պահեց։ Ջերին ասաց. «Ինչու ես քեզ վատ զգում: Վատ բան պատահե՞լ է»։ Թոմասը պատասխանեց. «Ոչ հայր», - շարունակեց. «Պարզապես ես երբեք չգիտեի, որ կտեսնեմ քեզ այս դիրքում մեր գյուղում»:
Jerry smiled and said, “I had taken a loan when you moved to a city for your college to pay for your education, then again when you wanted a new car, but due to a loss in farming, I couldn’t repay the loan. So I thought of approaching you for a help, but you were very busy and stressed with your work. I just didn’t want to burden you with this problem and remained silent and I had to let go of our home to repay the loan.”
Ջերին ժպտաց և ասաց. «Ես վարկ էի վերցրել, երբ տեղափոխվեցիր քաղաք քո քոլեջի համար՝ քո ուսման համար վճարելու համար, հետո նորից, երբ նոր մեքենա էիր ուզում, բայց գյուղատնտեսության մեջ կրած վնասի պատճառով ես չկարողացա մարել վարկը։ . Այսպիսով, ես մտածեցի մոտենալ ձեզ օգնության համար, բայց դուք շատ զբաղված էիք և ճնշված ձեր աշխատանքով: Ես պարզապես չէի ուզում ծանրաբեռնել ձեզ այս խնդրով և լռեցի, և ես ստիպված էի բաց թողնել մեր տունը վարկը մարելու համար»:
Thomas whispered, “You could’ve told me. I’m not an outsider.” Jerry turned around and said, “You were very busy and stressed with your work which made me remain quiet. All we wanted was your happiness. So I kept quiet.”
Թոմասը շշնջաց. «Դու կարող էիր ինձ ասել: Ես կողմնակի մարդ չեմ»: Ջերին շրջվեց և ասաց. Այն ամենը, ինչ մենք ուզում էինք, քո երջանկությունն էր: Ուստի ես լռեցի»։
Thomas started to cry and hugged his father again. He apologized to his father and asked to forgive him for his mistake. Jerry smiled and said, “No need for that. I’m happy with what I got now. All I want is that you spare some time for us, we love you very much and at this old age it’s hard to travel to see you often.”
Moral: Parents will always be there and give everything they could just to make you happy. We take them for granted, we don’t appreciate all they do for us until it’s too late. When you find a path of success in your life, carry on but don’t leave your parents behind as they are the true reason of your success. Թոմասը սկսեց լաց լինել և նորից գրկեց հորը։ Նա ներողություն է խնդրել հորից և խնդրել ներել նրան իր սխալի համար։ Ջերին ժպտաց և ասաց. «Դա կարիք չկա: Ես գոհ եմ նրանից, ինչ հիմա ստացել եմ: Ես միայն ուզում եմ, որ դուք որոշ ժամանակ հատկացնեք մեզ համար, մենք ձեզ շատ ենք սիրում, և այս ծերության ժամանակ դժվար է ճանապարհորդել ձեզ հաճախակի տեսնելու համար»: Թոմասը սկսեց լաց լինել և նորից գրկեց հորը։ Նա ներողություն է խնդրել հորից և խնդրել ներել նրան իր սխալի համար։ Ջերին ժպտաց և ասաց. «Դա կարիք չկա: Ես գոհ եմ նրանից, ինչ հիմա ստացել եմ: Ես միայն ուզում եմ, որ դուք որոշ ժամանակ հատկացնեք մեզ համար, մենք ձեզ շատ ենք սիրում, և այս ծերության ժամանակ դժվար է ճանապարհորդել ձեզ հաճախակի տեսնելու համար»: Moral: Parents will always be there and give everything they could just to make you happy. We take them for granted, we don’t appreciate all they do for us until it’s too late. When you find a path of success in your life, carry on but don’t leave your parents behind as they are the true reason of your success. Բարոյականություն. Ծնողները միշտ կլինեն այնտեղ և կտան այն ամենը, ինչ կարող են՝ պարզապես ձեզ երջանկացնելու համար: Մենք նրանց ընդունում ենք որպես ինքնին, մենք չենք գնահատում այն ամենը, ինչ նրանք անում են մեզ համար, քանի դեռ շատ ուշ չէ: Երբ ձեր կյանքում հաջողության ուղի եք գտնում, շարունակեք, բայց հետևում մի թողեք ձեր ծնողներին, քանի որ նրանք են ձեր հաջողության իրական պատճառը:
The praying hands/to retell the story
Back in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, lived a family with eighteen children. Eighteen! In order merely to keep food on the table for his big family, the father, a goldsmith by profession, worked almost eighteen hours a day at his shop and any other paying work he could find in the neighbourhood. Despite their seemingly hopeless condition, two of the eldest children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew well that their father would never be financially able to send either of them to Nuremberg to study at the Academy.
After many long discussions at night in their crowded bed, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. The loser would go down into the nearby mines and with his earnings, support his brother while he attended the academy. The winner of the toss will attend the academy first and complete his study. Once, the first winner of the toss completes his study, he will help the other brother to attend the academy and support him financially by selling arts or working at the mines if necessary.
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer, one of the brother won the toss and went off to Nuremberg. Albert, the other brother went to work at the mines and for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than most of his professors. By the time he graduated, he was beginning to earn considerable fees for his commissioned works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner on their lawn to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, punctuated with music and laughter, Albrecht rose from his honoured position at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had enabled Albrecht to fulfil his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, now it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream and I will take care of you.”
All heads turned in eager expectation to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed.
Finally, Albert rose and wiped the tears from his cheeks. He glanced down the long table at the faces he loved, and then, holding his hands close to his right cheek, he said softly, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have done to my hands! The bones in every finger have been smashed at least once, and lately, I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot even hold a glass to return your toast, much less make delicate lines on parchment or canvas with a pen or a brush. My brother, for me, it is too late.”
More than 450 years have passed. By now, Albrecht Durer’s hundreds of masterful portraits, pen and silver-point sketches, watercolours, charcoals, woodcuts, and copper engravings hang in every great museum in the world, but the odds are great that you, like most people, are familiar with only one of Albrecht Durer’s works. More than merely being familiar with it, you very well may have a reproduction hanging in your home or office.
One day, to pay homage to Albert for all that he had sacrificed, Albrecht Durer painstakingly drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply “Hands,” but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love “The Praying Hands.”
Moral: The next time you see a copy of that touching creation, take a second look. Remember the sacrifice others may have made for your success in life. Always, respect them and care for them as what they could have done for themselves, they did that for your happiness.
Սովորել՝
Քիմիական ռեակցիաներն սկսելու և ընթանալու պայմանները: Ջերմանջատիչ և ջերմակլանիչ ռեակցիաներ:
Քիմիական ռեակցիաների հավասարեցում
Պատասխանել հարցերին
Ջերմության այն քանակը, որը քիմիական ռեակցիայի ընթացքում անջատվում է կամ կլանվում, անվանվում է ռեակցիայի ջերմէֆեկտ, նշանակվում է լատիներեն O տառով և միավորների միջազգային համակարգում արտահայտվում է ջոուլներով (Զ):
Կյանքի սիրո և ափսոսանքի երկընտրանք
She was a simple homely girl from a small town who had many dreams. He was a simple guy with a successful career. Fate brought them together, she fell in love and he accepted his feelings for her too. She looked upon him as her everything. He understood her more than anyone. He wanted to provide everything that was good for her. She wanted to do everything that can make him happy.
Նա փոքրիկ քաղաքից մի պարզ տնային աղջիկ էր, որը շատ երազանքներ ուներ: Նա հասարակ տղա էր՝ հաջող կարիերայով։ Ճակատագիրը նրանց համախմբեց, նա սիրահարվեց, և նա նույնպես ընդունեց իր զգացմունքները նրա հանդեպ: Նա նայում էր նրան, ինչպես իր ամեն ինչին: Նա հասկանում էր նրան բոլորից ավելի: Նա ցանկանում էր ապահովել այն ամենը, ինչ լավ էր նրա համար։ Նա ցանկանում էր անել այն ամենը, ինչը կարող է երջանկացնել նրան: He wanted her to grow out of shadows of in-home life and become a self-dependent. He wanted her to learn how to face the harsh reality of society and make a career, so if anything happens to him in future, she can survive. He was constantly guiding her and often even scolded her when she made mistakes. He was molding her for her own good. She was getting a success and many guys were showing interest in her. Oh did I mention she was a beautiful too! She had a smile that can fill anyone’s, heart. Նա ցանկանում էր, որ նա դուրս գա տնային կյանքի ստվերից և դառնա ինքնուրույն կախված: Նա ցանկանում էր, որ նա սովորեր, թե ինչպես դիմակայել հասարակության դաժան իրականությանը և կարիերա անել, այնպես որ, եթե ապագայում իրեն ինչ-որ բան պատահի, նա կարողանա գոյատևել: Նա անընդհատ ուղղորդում էր նրան և հաճախ նույնիսկ նախատում, երբ նա սխալներ էր անում։ Նա ձևավորում էր նրան իր բարիքի համար: Նա հաջողության էր հասնում, և շատ տղաներ հետաքրքրություն էին ցուցաբերում նրա նկատմամբ: Օ,, ես նշեցի, որ նա նույնպես գեղեցիկ էր: Նա ուներ ժպիտ, որը կարող է լցնել յուրաքանչյուրի սիրտը: As time passed, she became more confident and her career was reaching its peak. But he as always stood by her, always guiding her and continue to push her for more progress. However, she was no longer liking him giving her advice. She felt that she is more than capable of deciding what to do. He too was always working and differences started to grow. She never understood why he was always pushing her for more and more. But she started quarreling with him. It grew. She left him saying, “I am not the one to listen to you always, I can decide what’s best for me now, I am successful, There are many guys who will be more than happy to accept me as I am, If you do not like it, go to hell.” Ժամանակի ընթացքում նա ավելի ինքնավստահ էր դառնում, և նրա կարիերան հասնում էր իր գագաթնակետին: Բայց նա, ինչպես միշտ, կանգնած էր նրա կողքին, միշտ առաջնորդում էր նրան և շարունակում մղել նրան ավելի առաջընթացի համար: Այնուամենայնիվ, նա այլևս չէր սիրում, որ նա խորհուրդներ էր տալիս։ Նա զգաց, որ ավելի քան ունակ է որոշել, թե ինչ անել։ Նա նույնպես միշտ աշխատում էր, և տարաձայնությունները սկսեցին աճել: Նա երբեք չհասկացավ, թե ինչու էր նա միշտ դրդում իրեն ավելի ու ավելիին: Բայց նա սկսեց վիճել նրա հետ։ Այն մեծացավ։ Նա հեռացավ նրանից՝ ասելով. «Ես այն մարդը չեմ, ով միշտ քեզ լսում է, ես կարող եմ որոշել, թե որն է ինձ համար լավագույնը հիմա, ես հաջողակ եմ, կան շատ տղաներ, ովքեր ավելի քան ուրախ կլինեն ինձ ընդունել այնպիսին, ինչպիսին կամ, եթե դու ընդունես: դուր չի գալիս, գնա դժոխք»: He felt hurt. He who loved her since she was a simple homely girl, failed to understand why would she think in such a negative manner about him. He who always wanted her to be self-dependent, who felt proud each time she reached the new height of success, how can she say such things. He left her saying, Նա վիրավորված էր զգում։ Նա, ով սիրում էր նրան, քանի որ նա պարզ տնային աղջիկ էր, չէր հասկանում, թե ինչու է նա այդքան բացասական մտածել իր մասին: Նա, ով միշտ ցանկացել է, որ նա ինքն իրեն կախված լինի, ով ամեն անգամ հաջողության նոր բարձունքին հասնելիս հպարտություն է զգացել, ինչպե՞ս կարող է նման բաներ ասել։ Նա թողեց նրան ասելով.
“Perhaps the ego of your success has grown in your mind that you have failed to feel my feelings for you in your heart. I loved you when you were a simple girl without a career or a success in your life. My intention was always to encourage you, not to make you feel anything less. Perhaps, failure is mine that after all the time we spent together, I couldn’t make you understand what you are for me and what I wished for you. I wished only best for you, I wished you achieve more success than me. I wished you do not make the same mistakes which I made. That was the only reason I always guided you and scolded you. May you find everything you ever wished for.”
«Միգուցե ձեր հաջողության էգոն աճել է ձեր մտքում, որ դուք չեք կարողացել ձեր սրտում զգալ իմ զգացմունքները ձեր հանդեպ: Ես քեզ սիրում էի, երբ դու հասարակ աղջիկ էիր, առանց կարիերայի կամ կյանքում հաջողությունների: Իմ նպատակը միշտ եղել է քաջալերել քեզ, ոչ թե ստիպել քեզ ավելի քիչ զգալ: Երևի անհաջողությունն իմն է, որ այն ամբողջ ժամանակից հետո, երբ մենք միասին ենք անցկացրել, ես չկարողացա քեզ հասկացնել, թե ինչ ես դու ինձ համար և ինչ եմ ես քեզ ցանկանում: Ես քեզ միայն լավն եմ մաղթել, մաղթել եմ, որ դու ինձանից ավելի մեծ հաջողությունների հասնես: Մաղթում էի, որ դուք չանեք նույն սխալները, որոնք ես թույլ տվեցի: Միայն դա էր պատճառը, որ ես միշտ ուղղորդում էի քեզ ու նախատում։ Թող գտնես այն ամենը, ինչ երբևէ ցանկացել ես»։
He knew that both are made for each other, no one can make them happy as much as they can make each other. But, he had no words left to say as he was truly heartbroken. She later realized it but, it was too late and had to end up living with the regret of a lifetim
Նա գիտեր, որ երկուսն էլ ստեղծված են միմյանց համար, ոչ ոք չի կարող նրանց ուրախացնել այնքան, որքան կարող է միմյանց երջանկացնել։ Բայց նա խոսք չուներ ասելու, քանի որ իսկապես սրտացավ էր: Նա ավելի ուշ հասկացավ դա, բայց արդեն ուշ էր և ստիպված եղավ ապրել մի ամբողջ կյանքի ափսոսանքով:
Moral: Only those who care for you will try to show you the right path by guiding you or even being harsh occasionally – only because they want the best for you. Think for a minute of your past and person who was part of your life then but not today, Where would you have been today if it was not for such person to be in your life? Let go of ego and anger because eventually, it will cost us what could be the most valuable part of our life.
Բարոյականություն. Միայն նրանք, ովքեր հոգ են տանում ձեր մասին, կփորձեն ցույց տալ ձեզ ճիշտ ուղին՝ առաջնորդելով ձեզ կամ նույնիսկ երբեմն կոշտ լինելով, միայն այն պատճառով, որ նրանք ձեզ լավագույնն են ցանկանում: Մի րոպե մտածիր քո անցյալի և այն մարդու մասին, ով այն ժամանակ քո կյանքի մի մասն էր, բայց ոչ այսօր: Որտե՞ղ կլինեիր այսօր, եթե այդպիսի մարդ չլիներ քո կյանքում: Թողե՛ք էգոն և զայրույթը, որովհետև, ի վերջո, դա մեզ կարժենա այն, ինչը կարող է լինել մեր կյանքի ամենաարժեքավոր մասը:
Ever since the beginning The girl’s family member disagree her relationship with the boy. Saying that because of family background, if she insist of being together with the boy, she’ll suffer for her whole lifetime.
Because of the pressure applied by family members, she frequently quarrel with him. The girl does love the boy, she used to ask him, “How much do you love me?” Because the boy is not good with words, he used to make her angry. With additional comment from her parents, her mood get even worse. The boy, has become her “anger releasing target”. And the boy, just silently allowed her to continuously release her anger on him.
Later, the boy graduated from University. He plan to further study overseas but before he left. He proposed to the girl… ” I, don’t know how to say nice words but I do know that, I love you. If you agree, I am willing to take care of you, the whole life. About your family members, I will work hard to convince them and agree on us.”
“Marry me, will you?”, the girl agreed.
And her parents, looking at the effort shown by the boy, agreed with them. Finally, before the boy go oversea, they are engaged. The girl stay back in the hometown, step into the working society where as the boy continuing his study oversea. They maintained their relationship through telephone and letters. Although time is difficult to get through with, but both of them never give up.
One day, the girl left home for work as usual on her way to the bus stop, a car lose control and knock her down. As she awake from unconsciousness, she saw her parents and realize how seriously she got hurt and how fortunate of her, not to get killed.
Looking at her parents, with their faced got all wet by their tears, she tried to comfort them. But then, she found out that She can’t even spell out a word, she tried her best to make some voice but all she managed, was to breath without any voice. She’s mute. According to the doctor, the injury affected her brain, and that cause her to be mute for the rest of her life. Listening to her parents persuade, but can’t even reply with a single word, the girl collapsed. Throughout the days, others than crying silently, still it is crying.
Later, the girl discharged from hospital. Returning to her home, everything is still like before. Except that the phone ring, has turned into the worst nightmare of hers. Ring after ring, continuously stimulate her, stimulating her pain But she can’t tell the boy. She don’t want to be a burden to him, and wrote him a letter telling him that she no longer want to wait, the relationship between them ended, and even returned him the engagement ring. Facing the letters and telephone from the boy, all she can do, is to allow tears falling from her eyes.
Her father decided to move, after seeing the pain she is suffering. Hoping that she could forget everything and be happier into a new environment, the girl started to learn, slowly picking up sign language and start over again. Also telling herself to forget the boy.
One day, her best friend tell her that the boy’s back. He’s searching all around for her, she asked her best friend not to tell him about her and asked her to tell him to forget her. After that for more than a year there was no news of boy. One day her best friend tells her, that the boy is getting married soon, and passed the Wedding Card to her. She open the card sadly, but she found her name on the card.
The moment she want to ask her best friend, the boy appear in front of her. With an unfamiliar sign language, he told her ”I spent more than a year’s time, to force myself to learn sign language, in order to tell you, I have not forgot our promise, give me an opportunity, let me be your voice. I love you.”
Looking at the slow sign language by the boy, and the engagement ring she gave back to him, She finally smiled.
Հասմիկ Կիրակոսյան 9-3 դաս․ 